منظور از خانه هوشمند، استفاده از ابزار یا ربات های جدید و پیشرفته نیست.
برای هوشمند کردن خانه می توان به عوض کردن ابزار و لوازم خانه با انواع قابل اتصال به اینترنت یا خودکار آنها پرداخت. به عنوان مثال کلید ها و لامپ ها، سنسور ها و سیستم های ایمنی هوشمند.
تصور کنید تازه از سرکار رسیده اید و خود را روی مبل رها کرده اید. تلویزیون روی شبکه ی یک است و برنامه ای راجع به سیاست پخش می شود. کنترل تلویزیون با شما فاصله دارد؛ ولی خستگی به شما اجازه نمی دهد.
حالا شما با همان گوشی تلفن همراهتان بتوانید کانال را تعوض کنید. یا وقتی کسی به اتاقتان می آید و لامپ ها را خاموش نکرده می رود؛ شما با چند حرکت در گوشی تلفن و یا تبلت بتوانید چراغ ها را خاموش کنید.
این یک زندگی هوشمند رویاییست. اما در عصر جدید این موارد دیگر رویا نیستند.
در خانه هوشمند تمامی وسایل هوشمند موجود در آن از طریق اینترنت یا تلفن و پیامک sms با یکدیگر در ارتباط و تحت کنترل ساکنین خانه، حتی از راه دور هستند.
